[Als je liever luistert naar dit artikel, klik dan HIER]
Op een overleg met collega’s-hulpverleners: durf zeggen:
‘Dat weet ik niet.’
(Dat vraagt een zekere dosis aan moed.)
Wanneer je met collega’s praat over een cliënt die je 1 keer (of 2, of 10, of 50 keer) gesproken hebt:
‘Dat weet ik niet.’
Misschien aangevuld met:
‘Dat heb ik hem niet gevraagd, ik zou het hem moeten vragen.’
Misschien aangevuld met:
‘Mijn fantasie is … maar dat is mijn fantasie; eigenlijk weet ik het niet.’
Niks om je over te schamen.
Laten we ons niet-weten niet ontkennen of wegmoffelen.
Laten we, als professionals, leren navigeren doorheen niet-weten, door vragen te stellen, door nieuwsgierig te zijn.
Laten we zoeken hoe we ons niet-weten kunnen beantwoorden.
Laten we beter worden om te verwijlen in onzekerheid.
Laten we tentatieve taal gebruiken.
Zachte taal.
‘Dat weet ik niet.’
Johan Van de Putte
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
