[Als je liever luistert naar dit artikel, klik dan HIER]
Gent
Gent.
Een ruimte.
14 mensen verdeeld over 3 groepjes.
Ze zijn aan het experimenteren met getuigepraktijken.
(Een therapeutische praktijk waar Michael White, de vader van de narratieve therapie, erg enthousiast over was.)
Ik zit op een stoel, afzijdig én betrokken.
Het is intens want ik hoop.
(dat er goeie dingen gebeuren, dat potentieel ís er)
Ik ben ook bang.
(want dingen kunnen ook altijd slecht lopen)
Ik heb er geen grip op.
Dit alles dragen,
dat is een intens werk
dat ik aan het doen ben,
daar op die stoel.
Ik probeer het dragen,
het te voelen,
er een beetje ruimte voor te maken in mijn bewustzijn,
in mijn lijf ook,
door te zoeken wat voor zitten het draaglijker maakt,
door enkele dagboeknotities te schrijven.
Hoe kunnen wij, hulpverleners, de ondraaglijke momenten dragen?
Ik schrijf om ‘er’ dicht bij te kunnen blijven, taal te vinden die ‘het’ niet dood doet, en om te zoeken hoe ik een positie kan vinden die het draaglijk maakt, de innerlijke beroering.
(In mijn achterhoofd speelt de vraag:
Hoe kunnen wij, hulpverleners, de ondraaglijke momenten dragen?Zó dat we ons werk raakbaar kunnen doen?Zó dat het ons niet beschadigt?Zó dat het goed is?)
Hier is het, zo kwam het op papier:
Je laten verontrusten
toelaten dat je verontrust wordt
en dat proberen te dragen
op een manier die het draaglijker maakt
er is nu dít
het is geen kwestie om dít weg te doen of eraan te ontsnappen
je hart groot laten worden of zijn
dat het ruimte krijgt
dat het kan en mag kloppen
om te bevatten & te dragen wat er opgeroepen wordt
de beroering
dat je je hart een beetje helpt om te bevatten en te dragen
de beroering
een herbergzame omgeving ervoor vinden, knutselen, vragen, nodig hebben
bijvoorbeeld door
- toelatende, steunende, warme associaties
- het lichaam
- een open, toelatend, raakbaar luisteren
- dat dingen kunnen uitgedrukt worden
- dat er tijd & ruimte naartoe kan gaan
- een omgeving die validerend is voor hoe het benoemd wordt
(maar ik kan niet iets bedenken dat dit voor iedereen kan bewerkstelligen)
Achteraf
Het waren associaties die – dat zie ik nú – konden doorkomen omdat er iets herbergzaam gaande was in de groepjes.
We hebben elkaar nodig, toch?
Vriendelijke groeten,
Johan Van de Putte
PS
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
Dag Johan,
altijd mooi om te lezen, vandaag zondagmorgen 29 Januari om 9h.
Dank jewel
Een herbergzame ruimte. Soms aanwezig. Soms afwezig. De snelheid van de gebeurtenissen, de heftigheid ervan, het moment zelf, de draagkracht van jezelf en je herbergzame ruimte alsook het leven op zich….. zoveel factoren wat maakt dat er geen garanties zijn. Wel (alleszins voor mij dan toch) de geruststelling dat de herbergzame ruimte variabel is of kan zijn, voorspelbaar of onvoorspelbaar…. ik heb houvast aan het geloof in het bestaan ervan. Voor mij is dat heilzaam en voldoende.(op dit moment alleszins). Mensen zijn belangrijk.
Prachtig geschreven Johan. Onder woorden brengen hoe ook intuïtie werkt. Dankjewel
Dankjewel Johan om dit te delen. Het zinnetje “ toelaten dat je verontrust wordt.” triggert mij wat.
Het sluit aan bij wat ik ook nu in dagelijks leven ervaar als er moeilijke dingen te dragen zijn: het toelaten dat het er is, niet wegduwen, niet groter maken… stilletjes aan groeit vertrouwen dat er dan openingen komen. Vriendelijke groet lut
Dag Johan,
Ik heb die dag als getuige en geïnterviewde beleefd. Ik ben dankbaar dat ik het heb mogen meemaken. Het heeft me diep ontroerd. Het heeft me kostbare dingen gebracht. Het heeft mij veel gebracht. Het is heel mooi om te lezen wat er ondertussen bij jou gebeurde en hoe je ermee omgaat en erover nadenkt.
Herbergzaamheid – voor mij een nieuw woord maar o zo gekende waarde.
Ik zocht het woord op en botste op volgende betekenis :
Een plek geven aan mensen die het leven als onbewoonbaar ervaren – een rustpunt zijn voor de medemens , een plek om bij te tanken waarbij iemand kan uithuilen, moed kan verzamelen om zichzelf te herpakken.
Als dat niet schoon is !