[Als je liever luistert naar dit artikel, klik dan HIER]
Ik heb de voorbije periode diverse verhalen gehoord van (echt) goede zorg.
Verhalen die je achtervolgen.
(Je bent blij dat ze je achtervolgen.)
Ze raken je hart.
Iemand die een familie opzocht en nabij bleef terwijl hun wereld verging.
(Zich er heel stuntelig bij voelde staan.)
Iemand anders die begreep wat belangrijk was voor een gezin op dat eigenste ogenblik en dat mogelijk maakte. Iets heel concreet. Iets dat niet in haar takenpakket zit.
(Zich onzeker voelde: ‘zouden collega’s vinden dat ik te ver ga voor mijn cliënten?’)
Teamleden die gevoelig blijven (proberen) aansluiten bij een vrouw die onvoorstelbaar lijdt, haar opzoeken, dicht bij de hel waarin zij zich bevindt.
(Het gevoel hebben dat ze tekortschieten, dat ze er ‘gewoon’, ‘slechts’ ‘een beetje’ proberen te zijn voor haar.)
Hoe weet je of je een bekwame hulpverlener aan het zijn bent?
Stuntelig.
Onzeker.
Tekortschieten.
Dat was wat die hulpverleners aan het ervaren waren.
Zijn dàt misschien de signalen die erop wijzen dat we (heel) goed bezig zijn?
(En wij die dachten dat bekwaamheid zich laat voelen door zelfvertrouwen, het hoofd rechtop, een besef van bekwaamheid.)
Vriendelijke groeten,
Johan Van de Putte
Johan Van de Putte
Basisopleiding narratieve therapie:
- Empowerment: Tweedaagse opleiding in enkele gesprekstechnieken uit de narratieve therapie (Gent, 8-9 juni 2023)
- Empowerment: Tweedaagse opleiding in enkele gesprekstechnieken uit de narratieve therapie (Gent, 21-22 september 2023)
Jaaropleiding: Jaaropleiding Narratieve Therapie (2023-2024, Gent)
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
Wat zijn jouw artikels altijd inspirerend, leerrijk, herkenbaar of geruststellend, Johan. Bedankt om dit te delen. Troostende woorden voor mij die me raken. Ik ben sinds enkele maanden gestopt als therapeut omdat ik dat onzekere gevoel van tekortschieten niet meer kon verdragen. Therapeut zijn was (is) mijn grote passie, maar ook mijn grote pijn. Mezelf voortdurend in vraag stellen en het maar zelden goed genoeg vinden… Dat kan en wil ik mezelf momenteel niet meer aandoen. Anderzijds hoort het misschien wel bij de job, en geloof ik ook wel dat we dan net goed bezig zijn… Echt betrokken, begaan, bereid om meer te doen en te blijven zoeken, vertrekken vanuit het niet-weten, ‘gewoon’ aanwezig zijn bij het lijden van de ander… En toch kan ik me er niet mee verzoenen, kan ik het van mezelf niet goed genoeg vinden. Vermoeiend en pijnlijk. Ik weet even niet meer wat ik wil nu… Geen therapeut meer zijn en die onzekerheid en twijfels niet meer moeten voelen klinkt aanlokkelijk. En tegelijk voel ik nog steeds wel die grote interesse en passie… Benieuwd wat de tijd voor mij zal uitwijzen.
Jíj́ bent bedankt, Kim, voor je waarderende woorden én voor je openhartigheid! Je raakt iets belangrijk: dat gebied van onzekerheid dat wij in dit werk de hele tijd betreden. Respect voor de weg die je gaat om te zoeken wat goed is voor je. Groetjes,
Johan