(Voor niet-Vlamingen: ‘ambetant’ = ‘vervelend’, ‘naar’)
Iemand vroeg me een keer wat ik zou doen in zijn plaats.
Hij had het moeilijk.
Toestanden die een mens niet even 1 2 3 kan oplossen.
Wat zoú ik dan doen?
Zoiets weet je nooit.
Maar er is altijd een kans dat ik ‘een Pemaatje’ doe..
Da’s de naam die geef aan iets wat ik aanvoel als 1 ding maar als ik het moet uitleggen dan zijn het verschillende dingskes die samenhangen: een tros van ideeën en gevoelsdingen en praktijken.
Ik denk daar eerder aan bij shit die ik niet kan oplossen.
(Ik noem het een ‘Pemaatje’ omdat ik het link met Pema Chödrön, een boeddhistische non.)
Het komt hierop neer.
Een Pemaatje
Ik probeer dan te ‘mediteren’ op de ambetante gevoelens die spelen.
Enfin ‘mediteren’ …
Ik zoom in op de gevoelens/gewaarwordingen.
Ik stel me eraan bloot.
Ik laat ze doen en spelen in hun ups en downs.
Ik duik erin en zwem erin.
Ik laat ze me (pijnlijk) masseren en karnen en sudderen.
Ik laat ze me vullen.
Ik geef het streven op om me beter te voelen of om ‘het’ op te lossen.
De pijnlijke gevoelens lossen mij op.
Ze bijten en ik bijt niet terug.
Even.
Nog eens even.
En nog eens even.
Vele eventjes.
Meditatie-technische dingetjes
De meditatie-technische dingetjes waar ik mijn toevlucht toe neem, als ik die expliciet op een rijtje zet, dan krijgen we het volgende.
- Ik steek zo weinig mogelijk energie in denken over mogelijke oplossingen.
- Ik steek zo veel mogelijk energie in voelen en ervaren.
- Ik vraag me af:
- Wat gebeurt er nu in mezelf, in mijn lijf, in mijn beleving dat een pijnlijk reageren is op de toestanden die ik anders wil?
- Hoe voelt dit nu aan, eerlijk?
- Waar voel ik dat zoal?
- Ik stel me de ambetante gevoelens voor als een soort levensenergie die zich manifesteert, waar niks verkeerd mee is – hoe oncomfortabel het ook is – en ik probeer me er op af te stemmen.
Wat gebeurt er wanneer je dit ongemakkelijke gevoel niet voedt met de intriges en verwikkelingen van je eigen verhaal? Wat gebeurt er wanneer je bij deze voortdurend veranderende, vloeiende universele energie blijft? En wat gebeurt er wanneer je jezelf onderbreekt en de natuurlijke beweging van het leven aanvaardt?
(Pema Chödrön)
- Ik volg de ademhalingsgewaarwordingen als hulpmiddel: dat is een bewegend lijfelijk ervaarbaar doelwit en terwijl ik de ademhalingsgewaarwordingen voel, ervaar ik tegelijkertijd de andere – onaangename – gewaarwordingen/emoties die op dat moment spelen.
- Ik volg de uitademing een beetje meer dan de inademing. Zo geef ik mezelf steeds opnieuw een pauze: een beetje minder intens voelen, en dan weer een beetje intenser, een beetje minder aandacht en dan weer wat meer.
- Ik voel het uitademen een beetje aan als een loslaten, als een duiken, een me laten zakken in iets. In dat wat op dat moment speelt (aan onprettige ervaringen).
Tijdens de uitademing ontspan je. Je laat los, opent je en geeft de hele situatie meer lucht. Maar erg lang kun je hier niet van genieten, omdat je bij de volgende inademing de pijn weer toelaat. Ook daar word je niet door bevangen. Je verdrinkt er niet in, omdat je vervolgens weer uitademt, jezelf opent, ontspant en een zekere mate van ruimte ervaart. (Pema Chödrön)
- Ik denk soms dat ik – door dit te doen – mijn brein op dat moment de boodschap geef:
Dit is onaangenaam, maar je moet niet bang zijn, het is niet gevaarlijk. Dit mag er gewoon even zijn.
- Ik denk soms:
Ook dit is leven. Dit. Dit wat er nu gebeurt. Dit hoort bij leven.
- Ik denk soms:
Wat ik nu ervaar, er zijn nog mensen die iets dergelijks nu aan het ervaren zijn.’ En dat troost een beetje.
Ik ga niet zo ver als Pema Chödrön die dan visualiseert dat ze het lijden van al die mensen inademt en iets heilzaam of fijn uitademt naar hen.
Dat zegt me niks.
Dat is me te veel hocus pocus of een-beter-mens-proberen-te-worden en daar geloof ik niet in.
- Ik doe dit niet te lang aan een stuk. Maar wel af en toe, als ik eraan denk, als de onaangename ervaringen mijn aandacht trekken.
- Ik herinner me eraan dat het geen wedstrijd is in aandachtigheid: wanneer ik afgeleid geraakt ben, zeg ik in mezelf ‘denken’ – en ik zeg dat vriendelijk – en ik start gewoon opnieuw. Ik denk erbij dat enkele momenten van zo’n aandacht al heel mooi zijn.
- Wanneer pijnlijke gedachten de kop opsteken, dan probeer ik er niet op door te gaan. In de plaats daarvan duik ik in de nare gevoelens/gewaarwordingen die samengaan met de pijnlijke gedachten.
Je zult je emoties moeten doorleven. Je zult ze tijdens de meditatie zelf toe moeten laten en erbij moeten blijven, zodat je kunt gaan beseffen hoe ze je in de weg zitten. Emoties zijn als de vloeibare, dynamische, levendige eigenschappen van water, maar wij bevriezen onze emoties door ze weg te duwen of we laten ze escaleren.
(Pema Chödrön)
- Ik meng de onaangename ervaring soms met iets klein fijn: bv me even rekken, of even ontspannen. Het fijne dient niet om het onfijne weg te werken. Het is me te doen om iets vriendelijks in mijn systeem in te brengen.
… Een hoop puntjes als ik het op een rijtje probeer te zetten!
DIt is dus een Pemaatje-doen.
Het lost niks op.
Toch is het me dierbaar.
Een favoriete dealing-with-shit benadering.
Laat je me weten wat jij doet?
Groetjes,
Johan
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
