Dit zijn enkele van mijn gebreken als psychotherapeut:
- Ik kan vaak pas ná de sessie de juiste woorden vinden voor dingen die ik tijdens het gesprek dacht-voelde.
- Ik kan té (lang) enthousiast worden over een idee dat bij me opkomt (en vergeten dat mijn gesprekspartner op dat moment eigen dingen aan het denken/voelen is).
- Wanneer ik spijt heb van iets wat ik (niet) gezegd/gedaan heb, en me daar beschaamd over voel, dan heb ik de neiging om dat voor me te houden.
Dit roept vaak een zekere graad van schaamte op.
Eraan werken?
Aan het eerste kan ik niks doen.
Aan de twee andere misschien wel.
Wat zou daarvoor nodig zijn?
Eén. Ik moet ’the feel of it’ kunnen herkennen:
- ‘wacht eens even, dit is dat gevoel van enthousiast-opgaan-in-een-idee’
- ‘hier heb je de schaamte => verbergen-constellatie‘.
Wat nog?
Ik moet (minstens een beetje) voeling hebben met wat ik dan geneigd ben om (niet) te doen, en de gevolgen daarvan.
Nog iets?
Ook een beetje besef/voeling dat er iets goed kan gebeuren mocht ik iets anders doen (dan het standaardpatroon).
Tenslotte?
Ook een beetje moed, of bereidheid om het kwetsbare gevoel te ervaren van iets te doen dat afwijkt van het vertrouwde.
Ik voel nu wel zin om hiermee te experimenteren.
Ik hou er ook rekening mee dat ik over 5 jaar schrijf/zeg:
Dit zijn enkele van mijn gebreken als psychotherapeut :…
En dat ze er nog steeds zijn.
Maar misschien is het niet zo slecht voor een psychotherapeut om dit te blijven ontdekken.
Johan Van de Putte
PS Heb jij ook een gebrek als psychotherapeut of hulpverlener?
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
