[Als je liever luistert naar dit artikel, klik dan HIER]
Recent gaf ik een introductiedag over de Presentiebenadering.
Daarin keken we naar 2 docu-scènes waarin telkens een vrouw erg overstuur is en een hulpverlener bij haar is.
Hij/zij (in de ene scene een ‘hij’, in de andere een ‘zij’) blijft bij haar.
Terwijl ze overstuur is.
Helemaal over haar toeren.
De hulpverlener blijft.
Loopt niet weg.
Probeert aan te sluiten.
Probeert, onhandig, een beetje steun te bieden.
Onzeker over wat te doen, en hoe.
We vonden het mooi.
We vroegen ons af: hoe voelden die hulpverleners zich terwijl de vrouw zo overstuur was?
Onze gis: niet goed, ongemakkelijk, onzeker, misschien ook overstuur, neiging om weg te lopen.
Het vroeg wellicht veel van hen om erbij te blijven.
We voelden hoe belangrijk dat kan zijn: erbij blijven wanneer de ander overstuur is, mét al jouw niet-weten en onhandigheid en ongemakkelijkheid.
Vriendelijke groeten,
Johan Van de Putte
PS Die ervaring van ‘niet-weten en onhandigheid en ongemakkelijkheid’ is géén teken dat je een opleiding moet volgen in ‘crisis opvangen’ of zoiets. Eerder dat je hart op de juiste plaats zit: je wordt geraakt door de pijn van de ander, je doet geen beroep op afstand creërende concepten en je brengt de moed op om niet weg te lopen.
PS Als je nadien op je team moet vertellen over de gebeurtenis, vertel dan: ‘ze was heel erg overstuur en ik heb mijn best gedaan om bij haar te blijven, zodat ze niet helemaal alleen was’. Als iemand dan zegt: ‘Is er sprake van gebrekkige ego-sterkte bij deze cliënt (of: gebrekkige emotieregulatie, een psychotische kwetsbaarheid, of PTSS enz.)?’, zeg dan: ‘dat weet ik allemaal niet, daar ging het niet om, ik weet alleen dat ik bij haar moest blijven, toen, het raakte iets existentieel voor haar, en dus ook voor mij’.
PS In België vind je vorming over de Presentie-benadering oa op presentie.vlaanderen
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
Dag Johan, dank voor het delen van dit bericht. Voor mij komt het precies op het juiste moment. Donderdag zat ik in zo n soort situatie. Het helpt mij jouw collum te lezen. Ik besef (en) besefte ‘ hier moet ik blijven, deze vrouw heeft nood aan fysieke nabijheid, iemand die bij haar blijft in haar nood (lichamelijke en geestelijke pijn). Ik ben er nog stuk van, en besef, dat hoort erbij. Mijn pijn staat in geen verhouding tot die van deze vrouw, het is niet erg om die te voelen.
Prachtig, dank
Hartverwarmend
Kort en mooi verhaal. Eerlijkheid en niet verbergen van eigen kwetsbaarheid zijn wellicht van de krachtigste wijzen om iemand nabij te zijn, en dus vanuit medemenselijkheid te steunen.
Bedankt om dit te delen. André