Ik schrijf dingen in mijn dagboek.
(ik heb wel geen dag-‘boek’ of een andere vaste plek waarin ik schrijf, ik schrijf op diverse ‘dingen’, zoals papiertjes en een dagboek-app)
Ik ervaar steeds opnieuw hoe waardevol dat is.
Te vergelijken met een goed gesprek.
Ik weet het en toch blijft het me verrassen.
Alsof ik het niet gewend word.
Ik realiseer me nu iets: het is belangrijk dat ik het niet deel.
‘Not-sharing is caring’.
Het gebeurt vaak dat ik iets doe wat voortkomt uit dat dagboekschrijven (uit wat er daar allemaal plaatsvindt).
Maar het is belangrijk dat het in principe geheim is en blijft.
Veilig voor het oordeel van anderen.
Of veilig voor wat er in ons gebeurt en niet meer goed kan gebeuren als we (potentiële) negatieve of sympathiserende oordelen van anderen ervaren (of erop anticiperen).
Het moet plaatsvinden in een herbergzame context.
Een thuis.
Een huis.
Te vergelijken met een goed gesprek.
Te vergelijken met een gesprek dat therapeutisch beoogt te zijn.
Johan Van de Putte
PS Wat heeft dit te maken met ‘narratieve therapie’ of ‘helpende gesprekken’? Voor mij is dagboekschrijven een praktijk van op verhaal komen, wijs proberen geraken uit de gebeurtenissen en ervaringen: dus een praktijk van hel(p)ende gesprekken.
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
Prachtig!